Azize

 “Baba hadi talt, saba oodu,” diye pijamalarından tutup çekiştirirken, “Al şu çocuğu başımdan”, diye anne me bağıran sen değil miydin? Kızgınlıklarını çabuk unutuyordum o yaşta. Sonra yine geliyordum yatağına, “Baba hadi talt, saba oodu” diyordum ama sen yine, “Git başımdan” diyordun. Biliyor musun baba, hâlâ her pazar sabahı içimde aynı sözleri bıkmadan yineleyip duran cüce bir çocuk var. Bir kerecik olsun saçlarımı okşamış, sonra da omuzlarına alıp gezdirmiş miydin beni evin içinde? Yoksa ben uyuduktan sonra yatağıma gelip çocuğunu uykuda seven babalar gibi, küçücük ve ıslak bir öpücük mü konduruyordun alnıma? Sanmıyorum baba. Sen bunu da yapmadın. Yapmak istediğin tek bir şey vardı; omzundaki yıldızların sayısını artırabilmek için hırsla, gece gündüz demeden delicesine çalışıyordun. “Paşa olmalıyım. Yedi sülâleme yeter bu miras. Paşa kızı, paşa oğlu, paşa gelini, paşa karısı, paşa annesi, paşa babası, paşa damadı, paşa dünürü, vesaire vesaire…” diyordun. Bir de hayatımıza koyduğun değişmez kuralların vardı.