Bir Umudun Hikayesi

Kim derdi ki bir sandalye,
Bir çocuğun yüreğini taşıyabilir?
Ama işte ben ve demirden dostum,
Düşleri birlikte büyütüyoruz sessizce.

Yollar uzun, engeller çok,
Ama her dönemeç bir fırsat.
Her dokunuşumda, her harekette
Hayata yeniden “Ben varım!” diyorum.

Demir soğuk olabilir,
Ama onun kalbinde bir ateş var:
Umudumun, sevgimin, inancımın sıcaklığı.
Ve ben biliyorum;
Bir sandalyenin kalbi bile
Göklerle yarışabilir,
Yeter ki içinde Yusuf un cesareti olsun