Conatus’un Cebi, Sercan Kerinç’in çizgileriyle Anita Sezgener’in şiirlerinin, varoluşun en kırılgan katmanlarında kesiştiği bir düşünce mekânı.
Bu kitap, Spinoza’nın o kadim sezgisini — her şeyin kendi varlığında sürüp gitmeye çabalayışını — taşların, yosunların, kuşların, suskun çizgilerin hafızasında arıyor.
Kerinç, mekânı çizgiyle bir varoluş sınavına sokarken; Sezgener, dili ontolojik bir arayışa dönüştürüyor.
Her sayfa, dünyanın bizden bağımsız işleyişine fısıldayan bir boşluk; kalmakla yok olmak arasındaki o ince gerilimi yeniden düşünmeye çağırıyor.
Burada sorular cevaplardan daha kalıcı:
Bir taş neden gülümser?
Bir çizgi neden yer değiştirir?
Ve biz, dünyanın süreğen ısrarı içinde, nasıl yer buluruz kendimize?
Conatus’un Cebi, Sercan Kerinç’in çizgileriyle Anita Sezgener’in şiirlerinin, varoluşun en kırılgan katmanlarında kesiştiği bir düşünce mekânı.
Bu kitap, Spinoza’nın o kadim sezgisini — her şeyin kendi varlığında sürüp gitmeye çabalayışını — taşların, yosunların, kuşların, suskun çizgilerin hafızasında arıyor.
Kerinç, mekânı çizgiyle bir varoluş sınavına sokarken; Sezgener, dili ontolojik bir arayışa dönüştürüyor.
Her sayfa, dünyanın bizden bağımsız işleyişine fısıldayan bir boşluk; kalmakla yok olmak arasındaki o ince gerilimi yeniden düşünmeye çağırıyor.
Burada sorular cevaplardan daha kalıcı:
Bir taş neden gülümser?
Bir çizgi neden yer değiştirir?
Ve biz, dünyanın süreğen ısrarı içinde, nasıl yer buluruz kendimize?
