“Akıllı olmak, çoğu zaman yalnızca çoğunluğun deliliğine uyum sağlamaktır.”
Rönesans düşüncesinin en parlak ve en kışkırtıcı kalemlerinden Erasmus, Deliliğe Övgü’de ironiyi bir ustalık aracı hâline getirir. İlk kez 1509’da yazılan bu eser, görünürde Deliliğin kendi ağzından yapılan bir savunma gibi ilerler fakat satır aralarında toplumun, dinin, siyasetin ve akademinin ikiyüzlülüğünü ustaca hicveder. Erasmus, insan davranışlarındaki çelişkileri, bilgelik ve çılgınlık arasındaki ince çizgiyi, mizah ile keskin bir eleştirinin birleştiği bir dille ortaya koyar. Kendine hayranlık duyan krallardan kendini kutsal sanan din adamlarına, bilgeliği iddia eden filozoflardan hayatı sadece kuraldan ibaret görenlere kadar kimse bu ironiden kaçamaz. Deliliğe Övgü, yalnızca bir hiciv değil, insanın kendi kusurlarına gülmeyi öğrenmesi için bir davettir. Çünkü bazen gerçeği söylemenin tek yolu, onu bir şaka gibi sunmaktır.
“Akıllı olmak, çoğu zaman yalnızca çoğunluğun deliliğine uyum sağlamaktır.”
Rönesans düşüncesinin en parlak ve en kışkırtıcı kalemlerinden Erasmus, Deliliğe Övgü’de ironiyi bir ustalık aracı hâline getirir. İlk kez 1509’da yazılan bu eser, görünürde Deliliğin kendi ağzından yapılan bir savunma gibi ilerler fakat satır aralarında toplumun, dinin, siyasetin ve akademinin ikiyüzlülüğünü ustaca hicveder. Erasmus, insan davranışlarındaki çelişkileri, bilgelik ve çılgınlık arasındaki ince çizgiyi, mizah ile keskin bir eleştirinin birleştiği bir dille ortaya koyar. Kendine hayranlık duyan krallardan kendini kutsal sanan din adamlarına, bilgeliği iddia eden filozoflardan hayatı sadece kuraldan ibaret görenlere kadar kimse bu ironiden kaçamaz. Deliliğe Övgü, yalnızca bir hiciv değil, insanın kendi kusurlarına gülmeyi öğrenmesi için bir davettir. Çünkü bazen gerçeği söylemenin tek yolu, onu bir şaka gibi sunmaktır.
