Tahir Büyükkörükçü, Konya’nın dinç sesiydi. Konya’nın ruhuydu. Gölgesi şehrin üzerindeydi. Şehrin kalbine sinmişti varlığı. Onun mütebessim çehresi şehrin insanının yüzüne yansıyordu.
Şehrin güvencesiydi.
Bir umut, bir dua, bir ferahlık, bir kapı, bir aydınlık…
Evimiz onun sesiyle dolup taşardı. Babamın kulakları, gözleri onda. Onun nasihatleri ruhuma sinmiş, onun sesiyle büyümüşüm ben de. Yazmayı denedim; onun ruhundan taşan damlalar kalbinize süzülsün diye…
Yazmayı denedim; bir Allah dostu, dostunuz olsun, sizin de bir gölgeliğiniz olsun diye…
Tahir Büyükkörükçü, Konya’nın dinç sesiydi. Konya’nın ruhuydu. Gölgesi şehrin üzerindeydi. Şehrin kalbine sinmişti varlığı. Onun mütebessim çehresi şehrin insanının yüzüne yansıyordu.
Şehrin güvencesiydi.
Bir umut, bir dua, bir ferahlık, bir kapı, bir aydınlık…
Evimiz onun sesiyle dolup taşardı. Babamın kulakları, gözleri onda. Onun nasihatleri ruhuma sinmiş, onun sesiyle büyümüşüm ben de. Yazmayı denedim; onun ruhundan taşan damlalar kalbinize süzülsün diye…
Yazmayı denedim; bir Allah dostu, dostunuz olsun, sizin de bir gölgeliğiniz olsun diye…
