İkindi Sunağı

Ateşe vermiştik ikindiyle akşam aralarını
aynı yangının sesi ile islenen alınlarımızı
dayadığımız camlarda kırılmıştı şiirlerin beli.

Bir yaz daha eksildi ömrümüzden,
ben de mi göçüp gitsem kuşlara aldanıp
dünyaya küserek bir daha gelmesem.

Zeus’un sunağı varsa, benim de ikindilerim
ve kendini kışlara pazarlayan güzlerim var
karanlıklarının çürüdüğü…