Kül _{Aşk” ve “Terör” Sarmalında Yok Olan Hayatlar}

Gerçek bir hikayeden doğan roman.

Bir dağ başında yankılanan emir:
“Ateş!”
Karanlığı yaran mermiler, sessizliği delen çığlıklar…
Gökyüzüne yükselen dört genç yürek: 
Aras, Fırat, Yusuf ve Miran.
Biri babasının izinde, biri babasız büyüyen bir çocuk.
Biri mertliğin adı, biri kaderin yüküyle erken tanışan bir delikanlı.
Ve hepsinin hayatına dokunan bir yüzbaşı, kimine komutan, kimine ağabey, kimine siper…
Kimi onunla savaştı, kimi onun gölgesinde hayatta kaldı.
Fakat asıl savaş, Aras’ın ateşin ortasında bile kalbinden silemediği bir isimde saklıydı, Sevgi.
3 Kasım 2005’te, gazeteler bir haberi değil, bir annenin çığlığını yazdı.
Roketler sustuğunda geriye yalnızca bir nefes kaldı…
Telefonda o annenin çığlığı:
“Oğlum, kaç gizlen…”
Ve o çığlığa karışan son söz:
“Anne… neyle kaçayım?”
İşte o an, bir evladın yüreğinden yükselen bu fısıltı, bir milletin hafızasına kazınan sessiz bir çığlığa dönüştü.
Bu roman, o çığlığın küllerinden doğdu.
Ve hâlâ yanıyor.
Bazı hikayeler anlatılmaz, yaşanır.
Ama bu hikâye, yaşanırken bile unutulmasın diye yazıldı.