“Kayıp yakınlarına di’li geçmiş zaman yasak, geniş zaman dar.”
Tanıdık acılara, her cumartesi yeniden kanayan yaralara bir ağıt Telef. Attilâ Şenkon, şiir gibi kesik cümleleriyle karışıyor masal anlatıcılarına. Gözaltına alındıktan sonra haber alınamayanları, çalındığında açılmayan kapıları, bir türlü yanıt bulunamayan soruları hatırlatıyor. Telef, zifiri karanlığın içindeki umudun masalı.
Yumdum gözlerimi. Uykuyu bekler gibi.
“Bir varmış…” diye başladı söze. Yutkundu.
“Hâlâ varmış, hep varmış,” dedi.
Umudun diliydi bu, içinde “yok” yoktu.
“Kayıp yakınlarına di’li geçmiş zaman yasak, geniş zaman dar.”
Tanıdık acılara, her cumartesi yeniden kanayan yaralara bir ağıt Telef. Attilâ Şenkon, şiir gibi kesik cümleleriyle karışıyor masal anlatıcılarına. Gözaltına alındıktan sonra haber alınamayanları, çalındığında açılmayan kapıları, bir türlü yanıt bulunamayan soruları hatırlatıyor. Telef, zifiri karanlığın içindeki umudun masalı.
Yumdum gözlerimi. Uykuyu bekler gibi.
“Bir varmış…” diye başladı söze. Yutkundu.
“Hâlâ varmış, hep varmış,” dedi.
Umudun diliydi bu, içinde “yok” yoktu.
