“Hayatta kalmak için yazılmış gibi bu şiirler; her biri bir yerinden çatlamış, sürgüne düşmüş, içinden konuşamayan birinin sesini taşıyor. Ne sadece bireysel ne de kuru politik. Tam ortasında bir yerden, travmayla konuşuyorlar. Ama tabii ki arka odalarında korkutucu bir zekâ! Bu zekâya rağmen poetik bir aldatmaca içine girmiyor Halil Akyol. Dili, travmanın kendisiyle kuruyor, anlam inşa etmekten çok, anlamı yıkıyor.”
“Hayatta kalmak için yazılmış gibi bu şiirler; her biri bir yerinden çatlamış, sürgüne düşmüş, içinden konuşamayan birinin sesini taşıyor. Ne sadece bireysel ne de kuru politik. Tam ortasında bir yerden, travmayla konuşuyorlar. Ama tabii ki arka odalarında korkutucu bir zekâ! Bu zekâya rağmen poetik bir aldatmaca içine girmiyor Halil Akyol. Dili, travmanın kendisiyle kuruyor, anlam inşa etmekten çok, anlamı yıkıyor.”
